#17

07122bin6 * perşembe

anlık.

ve olabildiğince içsel..

sevgili geceleyin en değişik gözüken,

belki biraz büyülü belki, biraz uzak olan,

tuvalette oturup türklüğümü kanıtlamaya çalışırken ve bu esnada çözemediğim her birşeyi çözmeye çalışırken ben,

fayansların sıvalarının kalıntılarını ren geyiklerine benzetirdim.

bunu hep yaptım. o evden taşınana değin. o ev benim ortaokulumdu. minik odamdı. hep odam vardı müstakil; fakat ilk kez bendim, genç bir kızdım.

bunları kaç kişiye anlatabilirim ki ben, kim empati kurayım diye kasar, kasmakla kalmaz anlar ki? herkesin pasif kaldığı, bir tek ben varım bu dünyada ama, niçin niçin diye debelendiğim dakikalarda, sağımda solumda kimse yoktu benim. yolda yürürken de hep gözlerimi kaçırırdım, bana bakan gözlerle kavuşmamak için. onlardan yana da bir umudum yoktu.

karşımda durduğun zaman. gözlerini kaçırmana bir sürü anlam yüklüyorum ben.

yanlış anlamalarına da yüklüyorum, oysa ki söz vermiştin bana beni hiç yanlış anlamayacağına dair.

sözler tutmak içindi.

ama aslında ilk saniyede bırakılmak için..